Blog Wroubelka

Ostatnia aktualizacja 2024-04-15 (Listy otwarte).

Notki w przygotowaniu…

• Etiologia różnych parafilii (niedługo)

#19 Dlaczego inni mają tak dobrze? O kompleksie niższości

„Kompleks niższej wartości” jest jednym z tych pojęć psychologii, które weszły do języka codziennego i które używane są bez zastanowienia w środkach masowego przekazu, portalach informacyjnych, memach itp. Niestety obraz problemu oferowany nam przez popkulturę jest nazbyt uproszczony, przez co recepty na jego rozwiązanie, jakie się nam oferuje, zwyczajnie nie działają.

W niniejszej notce zreferuję to, co udało mi się dowiedzieć na temat zagadnienia poczucia własnej wartości. Przy okazji wprowadzę kilka pojęć psychologicznych, które będą mi potrzebne w kolejnych notkach. (2022-01-21)

#18 W końcu cię zabiję. Studium przypadku przemocy domowej

(2021-10-03; ost. akt. 2023-02-04)

#17 Fanatyczna obrona umiarkowania. O aborcji

Temat aborcji jest znów gorący. Niestety, tak jak prawie wszystkie inne tematy obecne w naszej zbiorowej świadomości, został on upolityczniony, stał się narzędziem walki oraz budowania tożsamości ideowej dwóch wielkich stronnictw trzymających w szponach nasz kraj. Wyraźnie widać to po ulicznych protestach, na których szybko pojawiły się niezwiązane z tematem hasła polityczne.

Czy da się nie powielać oficjalnego stanowiska grupy/partii, do której chce się przynależeć — a za to sformułować na ten temat jakieś własne wnioski? Wierzę, że tak. Powiem od razu, że ja stoję w tym konflikcie pośrodku. Rozumiem obydwa skrajne stanowiska, lecz obydwa odrzucam; jedno z nich zapętla się w swoim dogmatyzmie, drugie — w ogóle nie dostrzega istoty problemu. Kompromis aborcyjny, który wprowadza ustawa z 1993 roku, jest według mnie najlepszym rozwiązaniem nie tylko na czasy obecne, ale także na przyszłość. Nie popieram przesuwania go w żadną stronę. (2020-10-31)

#16 By nie przegrać, trzeba nie grać! O grach liczbowych

Wiele osób powtarza pogląd, że „loterie są dla ludzi nierozumiejących praw statystyki”. Część na tym poprzestaje i nie gra. Część wypowiada te słowa, ale gra mimo to, mając nadzieję, że im się poszczęści. Jeśli chodzi o mnie, to ostatni raz „wysłałem totka” w 2011 roku na okoliczność rekordowej kumulacji, lecz przez te dziewięć lat co jakiś czas nawiedzały mnie myśli z „totkiem” (Lotto) związane. Przedstawiam część wniosków z moich dociekań. (2020-06-10)

#15 Niepewna? Zrób sobie test!

Nie, nie chodzi o test ciążowy. W tej notce zaprezentuję prosty test na adipofilię napisany z myślą o Czytelniczkach. (2019-08-19; ost. akt. 2021-07-03)

#14c Aby wszystko było po coś, cz. 3/3

Oto trzecia i ostatnia część notki poświęconej powieści „Nakarm mnie” Julity Strzebeckiej. Znajdują się w niej dwa rozdziały przynależące do części warsztatowej: jeden traktujący o wiarygodności świata przedstawionego, drugi o języku — oraz ciekawostki: głównie zdrowy jadłospis proponowany w książce oraz wzmianki o muzyce. Oczywiście pod koniec notki znajduje się rozdział podsumowujący moje rozważania i prezentujący moją ocenę dzieła Strzebeckiej. (2019-08-18)

#14b Aby wszystko było po coś, cz. 2/3

Rozdział dotyczący błędów warsztatowych w powieści „Nakarm mnie” Julity Strzebeckiej zupełnie niespodziewanie urósł do ogromnych rozmiarów. Zdaję sobie sprawę, że zawiera on informacje mniej interesujące dla przeciętnego czytelnika. Z drugiej jednak strony, jeśli ktoś ma zacięcie do pisania, powinien go przeczytać, zgodnie z treścią przysłowia: „Ucz się na błędach innych — na popełnienie wszystkich samemu nie starczy ci w życiu czasu”. Resztę treści recenzji przeniosłem do następnej, trzeciej i — mam nadzieję — ostatniej jej części. (2019-08-16)

#14a Aby wszystko było po coś, cz. 1/3

Temat adipofilii zadomowił się na dobre w polskiej kulturze masowej. Nie tłumaczymy już amerykańskich programów — sami jeździmy do Ameryki po materiały; wprowadzamy adipofilskie wątki do seriali a także do książek. W marcu 2017 wydana została zaś powieść w całości poświęcona tematowi adipofilii, co mimo wszystko jest pewnym novum. Postanowiłem ją przeczytać i zrecenzować. (2019-08-03)

#13 Przekraczanie granic też ma swoje granice

Miałem niedawno wolny wieczór, chciałem się rozerwać, a że zawsze w takich chwilach wybieram się do teatru, tak stało się i tym razem. Los chciał, że trafiłem na kolejną powtórkę sławetnej „Klątwy” w reżyserii Frljicia. Nigdy nie interesowała mnie ta sztuka i nigdy nie miałem planów pójścia na nią, ale skoro okazja nadarzyła się sama — to czemu nie! Teraz krótko opiszę, co o niej sądzę. (2018-09-30)

#12 Numer dwa

Betonowe popołudnie. Sucho. Jeszcze widno, za niedługo mrok. Marzec–kwiecień. Chłodno. Resztki spalenizny po zimie w powietrzu. Gmach szkolny. Wielki gmach. Szary prostopadłościan. Pałacz betonowy / палач estetyki. Szary, haratający skórę tynk. To nie wieczór; to nie senna dwuznaczność. To wcześniej; to pora martwego czasu; to pora martwego czasu, który stoi w miejscu; to pora martwego czasu, w którym słońce świeci bez końca a niebo jest jasne; to pora martwego czasu, w którym wszystko jest zbyt banalne, by mogło się wydarzyć. (2018-05-14)

#11 Podstawy ateizmu

W niniejszym artykule opiszę tę część mojego światopoglądu, która jest częścią najważniejszą, najbardziej podstawową i najtrwalszą. Jeśli ktoś chce poznać i zrozumieć Wroubelka, musi poznać i zrozumieć wyłożone tu poglądy. (2018-04-06)

#10 Nigeryjskie opowieści vol. 2

W jednej z poprzednich notek zaprezentowałem moje tłumaczenie pewnej ludowej opowieści afrykańskiej, pochodzącej z południowej Nigerii. […] O ile tamta opowieść zawierała tylko jedną małą wzmiankę o obecności adipofilii w afrykańskiej kulturze, o tyle opowieść, którą prezentuję w niniejszej notce, jest w całości poświęcona upodobaniu okrągłych kształtów wśród ludów Czarnego Lądu. (2018-01-21)

#8 O adipofilii…

Czas na główną notkę na blogu. Podejmę w niej temat adipofilii, czyli, znanej pod wieloma różnymi nazwami, erotycznej fascynacji otyłością. Zjawisko to intryguje mnie niezmiernie od kiedy tylko stwierdziłem, że mnie dotyczy; że jest immanentną częścią mojego „ja” — a stało się to bardzo dawno temu… […]

Artykuł piszę z myślą o ludziach spoza środowiska adipofili […] W artykule przedstawię moją próbę ujęcia rzeczonego zjawiska w zwięzłą definicję, następnie opiszę możliwie krótko, na czym polega parę pobocznych, współwystępujących z nim zjawisk, potem wskażę na ślady adipofilii w kulturze, na koniec zaś rozprawię się z kilkoma mitami na jej temat. (2017-10-15)

#7 Nigeryjskie opowieści vol. 1

[…] Jak wiadomo, ślady adipofilii, czyli fetyszu otyłości, można znaleźć w historii wielu kultur świata. W niektórych regionach Afryki, np. w Mauretanii, pogląd, że kobieta piękna to kobieta otyła, jest nawet dziś wyjątkowo mocno rozpowszechniony. […] Wiele miesięcy temu odkryłem przypadkiem zbiór ludowych opowiadań afrykańskich […] Dziś prezentuję pierwszą z opowieści. (2017-08-11)

#5 Miłość na niby. O pornografii i całej reszcie, cz. 2/2

W tej, drugiej i ostatniej części artykułu omówię sposoby radzenia sobie z problemem koncentracji na pornografii, to znaczy uzyskiwanie fachowej pomocy terapeuty oraz te kroki, które można podjąć samemu. Postaram się też pokazać, iż radzenie sobie z problemem nie zawsze musi polegać na poniechaniu zachowań postrzeganych jako problematyczne — alternatywnie można rozważyć zmianę sposobu postrzegania tych zachowań, czyli pogodzenie się z ich istnieniem, zmianę negatywnego stosunku do nich. (2016-11-14)

#3 Miłość na niby. O pornografii i całej reszcie, cz. 1/2

O szkodliwości pornografii napisano już przez ostatnie kilka stuleci wiele. Nie zamierzam tu referować cudzych książek, lecz podzielić się kilkoma własnymi refleksjami, jakie nasuwają mi się po wielu latach obserwowania i kontaktu z członkami społeczności chubby-chaserów, której istotną częścią są zdjęcia o charakterze pornograficznym. Mam nadzieję, że choć część osób, które przeczytają ten wpis, będzie mogła po lekturze lepiej zidentyfikować swe potrzeby seksualne oraz znaleźć lepszy od pornografii sposób ich zaspokajania. (2016-06-10)

#2 Tryptyk Sylwestrowy

„Należy przede wszystkim całą tę sprawę utrzymywać w ścisłej tajemnicy — tak długo, jak to tylko możliwe — pomyślał Książę. — Oszczędzi to trudnych pytań i pozwoli na nieskrępowaną wolność w obcowaniu ze sobą… przynajmniej na jakiś czas”. Przechadzając się w mroźny poranek, chłonął z niedowierzaniem każdy łyk powietrza, próbując poukładać sobie w rozpalonej głowie plan na ostatnie kilkanaście godzin starego roku, które miały dopiero nadejść. (2016-02-24)